Net als vorig jaar heb ik een paar dagen doorgebracht met het plukken van olijven. Met iedere olijf die ik uit de boom haal groeit er een beetje geluk in mijn hart. Ik kan volkomen begrijpen waarom sommige Umbriers nergens anders over kunnen praten. Als ik hiermee mijn brood kon verdienen zou ik geen seconde aarzelen.
Dit jaar had ik het geluk om uitgenodigd te worden bij vrienden om daar te komen plukken en ik weet het nu helemaal zeker: van iets goeds kan je nooit teveel hebben. Een groot voordeel was dat hun terrein min of meer vlak was, zodat je twee handen kon gebruiken in plaats van er één nodig te hebben om je aan een boom vast te klampen.
Een tweede goede zaak was de hoogte van hun bomen. Ze waren het jaar daarvoor gesnoeid, wat natuurlijk minder oogst betekende, maar wel gezonde bomen. De vader van mijn vriendin vertelde dat de Umbriers zeggen dat een duif vrijuit door een goede boom moet kunnen vliegen. 
Hij leerde me ook hoe je biologisch olijven kweekt. Natuurlijk hebben ook olijfbomen soms last van een schimmel die de stam aantast. Hij heeft me geleerd hoe ze te verwijderen en de wond af te dekken. Hij vertelde me dat hij bij de pers zelfs de voorgaande boer vraagt of die bestrijdingsmiddelen tegen vliegen heeft gebruikt. Zo ja, dan moet alle apparatuur eerst schoongemaakt worden voor hij zijn olijven laat persen.
Na drie jaar ervaring kan ik de verschillende typen bomen onderscheiden. Ik weet inmiddels hoeveel makkelijker het is om de dikke zwarte olijven te plukken die in trosjes groeien, maar ik weet nu ook dat die meestal meer water bevatten. De beste olijven zijn dus de kleinere, die solitair aan de takjes hangen.
Ik heb geleerd hoe ik het net moet neerleggen om de olijven in op te vangen en hoe je het aan het eind omhoog moet zetten om te voorkomen dat de olijven de heuvel afrollen. Onzes `eigen` olijfgaard ligt op een steile heuvel, waardoor elke boom de zon kan vangen, maar die het erg moeilijk maakt om erop te werken.
Het maakt het erg lastig om bij de hogere takken te komen, op een glad net staand met overal doornsruiken om je heen en een toevallige slang die langskomt. Om in een boom te klimmen, niet te vallen en vooral niet naar beneden te kijken....(ieks), om je uit te rekken voor een paar olijven die vast het verschil zullen maken, is een roeping, geen werk.
En als je al die ongemakken overleefd hebt....staat de volgende boom te wachten. Toch, iedere keer als ik het eerste takje van een nieuwe boom pak en de olijven onder in het net zie liggen is puur geluk.
Laat staan wanneer je eindelijk een afspraak bij de molen kan maken. Het is ontzettend opwindend om het gewicht op de weegschaal te zien, om je olijven te bewaken als ze geperst worden.
Stel je voor om het eerste straaltje olie te zien verschijnen en om het aantal blikken te tellen. En het is een verdrietig moment als je de laatste druppels uit de kraan ziet komen.
De eerste lepel nieuwe olie is een belevenis. De scherpe smaak, waarvan je keel even dichtslaat.. ineens weet je waarom je al die moeite hebt gedaan, waarom je rug pijn doet, waarom je handen vies zijn en vol doorns zitten..omdat het het waard was! Ik kan niet wachten tot de volgende oogst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten